„Sztuki walki„, „systemy walki” i „sporty walki” to trzy różne, ale często powiązane kategorie aktywności fizycznych, które koncentrują się na technikach samoobrony, walki wręcz i wykorzystywaniu różnych form ruchu, aby osiągnąć cel – od celów rekreacyjnych po treningowe pojęcie walki na różnych poziomach intensywności.
Sztuki walki: Sztuki walki często są postrzegane jako dziedziny tradycyjne, które rozwijały się na przestrzeni wieków w różnych kulturach na całym świecie. Są to dyscypliny, które kładą nacisk na aspekty filozoficzne, moralne i duchowe, obok aspektów praktycznych walki. Przykłady sztuk walki obejmują: karate, kung fu, taekwondo, aikido, judo, tai chi, i wiele innych. Te formy mogą obejmować szeroki zakres technik, od uderzeń i kopnięć po dźwignie i rzuty.
Systemy walki: Systemy walki często są bardziej praktyczne i skoncentrowane na efektywności w sytuacjach rzeczywistych. Mogą one być mniej zakorzenione w tradycji i bardziej elastyczne w stosowaniu różnych technik z różnych sztuk walki. Systemy walki często są rozwijane z myślą o skutecznej samoobronie. Przykładowe systemy walki to: krav maga, systema, jeet kune do, czy FMA.
Sporty walki: Sporty walki to konkurencyjne dyscypliny, w których zawodnicy rywalizują ze sobą w kontrolowanych warunkach zgodnie z określonymi zasadami. Chociaż mogą one mieć swoje korzenie w sztukach walki lub systemach walki, ich głównym celem jest rywalizacja sportowa i poprawa umiejętności technicznych oraz kondycyjnych. Przykłady sportów walki obejmują boks, kickboxing, judo, zapasy, brazylijskie jiu-jitsu, karate sportowe, MMA i wiele innych.
Warto zauważyć, że wiele dyscyplin ma elementy zarówno sztuk walki, systemów walki, jak i sportów walki. Na przykład, zawodnicy MMA (Mixed Martial Arts) mogą wykorzystywać techniki z różnych sztuk walki i systemów walki, podczas gdy w tym samym czasie rywalizując w formie sportowej. Każda z tych kategorii ma swoje unikalne cechy, ale są one również często wzajemnie powiązane i mogą się przenikać.
Filipiny
Filipiny – oficjalnie Republika Filipin (fil. Pilipinas, Republika ng Pilipinas; hiszp. Filipinas, República de Filipinas; ang. Philippines, Republic of the Philippines). Oficjalnym językiem jest filipiński (Tagalog), ale istnieje wiele lokalnych języków i dialektów. Filipiny to państwo położone na archipelag składający się z około 7 641 wysp w południowo-wschodnim krańcu Azji. Kraj jest podzielony na trzy główne grupy: Luzon, Visayas i Mindanao, a które to znajdują się odpowiednio na największych wyspach: Luzon, Visayas i Mindanao.
Nazwa Filipiny pochodzi od imienia króla Hiszpanii Filipa II Habsburga. W 1543 roku hiszpański odkrywca Ruy López de Villalobos nazwał wyspy Leyte i Samar Felipinas na cześć ówczesnego księcia Asturii. Ostatecznie dla całego archipelagu przyjęła się nazwa Las Islas Filipinas.
Pierwsi mieszkańcy to ludność austronezyjska, później archipelag został zdominowany przez kultury hindusko-malajskie. Od tego czasu kraj był zamieszkiwany przez różne grupy etniczne, a następnie był kolonią Hiszpanii przez ponad 300 lat. Hiszpanie wprowadzili katolicyzm i hiszpański system prawny.W 1898 roku Filipiny ogłosiły niepodległość, ale zostały następnie przejęte przez Stany Zjednoczone, aż do uzyskania pełnej niepodległości w 1946 roku.
Flaga Filipin
Flaga Filipin została uchwalona 19 maja 1898 roku i zmodyfikowane 16 września 1997 roku.
Symbolika Flagi Filipin: Słońce (czyli wolność) ma osiem promieni symbolizujących osiem prowincji, w których rozpoczęło się powstanie przeciw Hiszpanom. Trzy gwiazdy oznaczają główne regiony Filipin: Mindanao, Luzon i Visayas. Biały trójkąt czeski symbolizuje pokój oraz czystość a czerwień odwagę i braterstwo; błękit patriotyzm.
W czasie wojny flaga jest odwracana i czerwień znajduje się na górze. Jest to jedyna flaga na świecie z tak radykalną zmianą podczas wojny.1
Kultura
Kultura Filipin jest wynikiem mieszanki tradycji malajskich, chińskich, hiszpańskich i amerykańskich. Kraj ma różnorodność językową i etniczną, co wpływa na różnorodność kulturową. Jest bogata w folklor, sztukę, muzykę, taniec i kuchnię.
Filipińskie Sztuki Walki (FMA – Filipino Martial Arts)
Filipińskie sztuki walki obejmują różnorodne tradycyjne i nowoczesne systemy samoobrony oraz sztuki walki pochodzące z Filipin. Te sztuki walki mają bogatą historię i są często łączone z lokalnymi kulturami i tradycjami.
Eskrima/Kali/Arnis: Te trzy nazwy odnoszą się do Filipińskich Sztuki Walki używającej broni, takich jak kije (baston), ostrze – noże, maczety (talim), zapasy (dumog) i walka na gołe pięści (suntukan). Sztuki te skupiają się na szybkich i efektywnych technikach użycia broni, a także na walce wręcz (panantukan) i unikaniu ataków.
Tradycyjne bronie w filipińskich sztukach walki:
Chako (dwie pałki połączone liną), zwane też Tuyo tabak albo Dry bolo – jest to broń wzorowana na narzędziu rolniczym zwanym Cepem. Broń tą możemy spotkać w innych sztukach walki, zwłaszcza pod nazwą nunchaku. Jej pochodzenie na filipinach nie jest znana, ale popularność świadczy o tym, że była praktykowana od dawna. Ze względu na łatwość posługiwania się nią, w wielu regionach Filipin wprowadzono zakaz nauczania i walki tą bronią.2
Yoyo (czyt. jojo) – pochodzi z Filipin i była to broń używana do polowań a w późniejszym okresie jak broń do obrony. Jojo składało się z kamienia przymocowanego do łodygi winorośli. Kamień ten mógł być szybko wyrzucany w kierunku celu i także szybko wycofany w celu ponowienia ataku.3 Natomiast współczesna forma zabawki jojo, taka jak ta, którą znamy dzisiaj, została spopularyzowana w XIX wieku na Filipinach. Była to drewniana lub metalowa kulka z otworami na sznurek, który był przywiązany do palca użytkownika. Zabawka ta była pierwotnie używana przez dzieci jako forma rozrywki, ale także jako narzędzie do treningu zręczności i koordynacji ruchowej.
Buntot page (bicz) – to bicz długi i posiada twardą i ostrą skórę z wysuszonego ogona ryby Rai. W zakończeniu posiada coś na kształt żądła, przez co uważa się, że broń była zatruta.4
Kutsilyo (nóż) – to po prostu filipińskie słowo oznaczające „nóż”. Jest to ogólny termin, który może odnosić się do różnych rodzajów noży, zarówno w kontekście codziennego użytku, jak i w kontekście broni. W filipińskich sztukach walki, takich jak eskrima, kali czy arnis, termin „kutsilyo” może odnosić się do noży używanych w treningach samoobrony, walki wręcz lub walki z bronią. Nóż jest jednym z najbardziej podstawowych narzędzi, które znajduje szerokie zastosowanie w życiu codziennym, od gotowania po prace domowe. Jednakże, w kontekście samoobrony lub walki, nóż może stać się niebezpieczną bronią, która wymaga odpowiedniego szkolenia i umiejętności w użyciu. W filipińskich sztukach walki, trening z użyciem noża (kutsilyo) jest często integralną częścią szkolenia, ucząc praktycznych technik obrony i ataku z użyciem tego narzędzia.
Kris – to rodzaj tradycyjnego noża z południowo-wschodniej Azji, szczególnie popularny w Indonezji, Malezji, Brunei, a także na Filipinach. Kris ma charakterystyczny wygląd, który odróżnia go od innych noży. Jego charakterystyczną cechą jest falujące ostrze, które ma formę falistej linii, zazwyczaj w kształcie litery „S”. Ta unikalna konstrukcja jest uważana za symbol i dziedzictwo kulturowe w regionie. Kris jest znany nie tylko ze swojego wyjątkowego wyglądu, ale również z bogatej symboliki i tradycji, która go otacza. W kulturze regionu kris jest często postrzegany jako nie tylko narzędzie, ale także obiekt kultowy, który może być powiązany z różnymi wierzeniami i przesądami. W przeszłości kris był używany zarówno jako narzędzie codziennego użytku, jak i jako broń. Wielu mistrzów sztuk walki nauczało się również technik walki z użyciem krisa. Jest on również ceniony jako element dekoracyjny czy kolekcjonerski ze względu na swoją estetykę i znaczenie kulturowe. Warto zauważyć, że krisy mogą się różnić w zależności od regionu, gdzie są produkowane, co może wpływać na ich wygląd, rozmiar i inne cechy. Jednakże, niezależnie od tego, kris jest ważnym elementem dziedzictwa kulturowego i sztuki rzemieślniczej w południowo-wschodniej Azji.
Bolo ( bolo nóż) – Bolo jest nazwą popularnego filipińskiego narzędzia rolniczego, podobnego do siekiery lub maczety, stosowanego do cięcia trawy, krzewów i innych roślin. Może być używany do pracy na roli, jak również do samoobrony w sytuacjach awaryjnych. „Bolo” to termin, który w kontekście filipińskiej broni białej, znanej jako bolo knife. Jest to rodzaj noża, który pochodzi z Filipin i jest charakterystyczny dla tamtejszych sztuk walki oraz kultury. Bolo knife ma zazwyczaj krótką, grubą ostrze, które jest szerokie u podstawy i stopniowo zwęża się ku szpiczastemu końcowi. Jest to narzędzie wielofunkcyjne, które można używać zarówno do prac rolniczych, jak i jako broń.
Butterfly (org. Balisong – nóż motylkowy), nazwa pochodzi prawdopodobnie od charakterystycznej konstrukcji, która po otwarciu i obróceniu rękojeści przypomina ruch motyla. Oryginalnie pochodzi z Filipin, gdzie jest używany jako narzędzie codziennego użytku, a także jako broń w tradycyjnych filipińskich sztukach walki. Konstrukcja Balisonga obejmuje dwie rękojeści połączone ze sobą za pomocą śrub, z ostrzem ukrytym wewnątrz rękojeści. Ta konstrukcja umożliwia szybkie i płynne otwieranie i zamykanie noża, co jest cechą charakterystyczną dla noży motylkowych. Techniki manipulacji nożem motylkowym obejmują różne ruchy rotacyjne, przesunięcia i blokady, które można wykonywać w celu obrony ataku.
Sundang (szabla), znana również jako „barong” lub „kampilan” – to tradycyjna broń biała pochodząca z Filipin. Jest to rodzaj miecza charakteryzującego się specyficznym kształtem ostrza, cechy filipińskiej szabli: – ostrze filipińskiej szabli może mieć różne kształty, ale często charakteryzuje się zaokrągloną, grubsza końcówką oraz ostro zakończoną lub zakrzywioną krawędzią tnącą. Kształt ten jest często zaprojektowany tak, aby zapewnić efektywne cięcie i wbijanie. – Filipińska szabla może mieć jedno- lub dwuręczny uchwyt, zazwyczaj wykonany z drewna lub kości i bogato zdobiony rzeźbieniem lub ornamentami. Miecz ten może mieć również ozdobione osłony, zazwyczaj wykonane z drewna, metalu lub skóry.
Dagger (sztylet) – rodzaj krótkiego, dwustronnego noża z ostrzem po obu stronach, które zbiega się w szpic, charakteryzującego się płaską, wąską klingą i krótkim uchwytem. Ostrze może być krótkie i szerokie lub wąskie i długie, w zależności od stylu oraz zastosowania a uchwyt daggera jest krótki, tak by pasował do charakterystycznie niewielkiego ostrza. Sztylet może być wykonany z różnych materiałów, takich jak drewno, kość, metal czy skóra. Uchwyty mogą być również zdobione, aby nadać nożowi bardziej estetyczny wygląd.
Talibong (maczeta) – Talibong to rodzaj ostrza pochodzący z Filipin, podobego do europejskij maczety. Jest to jedna z wielu filipińskich broni białej, która ma swoje korzenie w bogatej kulturze i historii archipelagu. Talibong ma charakterystyczny wygląd i był używany zarówno jako narzędzie codziennego użytku, jak i jako broń. Talibong ma zazwyczaj krótką, zakrzywioną klingę o jednostronnym ostrzu. Ostrze może być szersze u podstawy, stopniowo zwężające się ku szpicowi. Ten kształt ostrza zapewnia skuteczne cięcie i przebijanie. Uchwyt talibonga może mieć różne formy, ale zazwyczaj jest krótki i prosty, zapewniając użytkownikowi pewny chwyt. Uchwyty mogą być wykonane z drewna, kości, metalu lub innych materiałów i mogą być ozdobione rzeźbieniem lub innymi ornamentami.
Bangkaw to nazwa tradycyjnej włóczni. Na Filipinach, bangkaw jest używana zarówno jako broń do walki jak i narzędzie codzienne. Jest to długi, często drewniany kij zakończony ostro zaostrzoną końcówką lub metalowym ostrzem. Włócznia ta była szeroko stosowana przez różne grupy etniczne na Filipinach, zarówno w walce, jak i w życiu codziennym. W treningach FMA nacisk jest kładziony na opanowanie technik pchnięć.5
Sibat to długi kij stosowany do pojedynczych uderzeń, który występuje wielu odmiennych sztukach walki. Taktyka walki Sibat sprowadza się do walki w dystansie. Podczas walki Sibat używa się również do krzyżowy blokowań.6
Dulo-dulo (kij kieszonkowy) to tradycyjna broń filipińska, ale w odróżnieniu od sibatów i bangkawów, dulo-dulo długością jest bardziej podobne do noża. Jest to krótka pałka lub kij (a obecnie może to być również długopis taktyczny), który może być z jednej strony jest zakończony spiczastym lub stożkowym końcem, który może być używany do zadawania ciosów, a z drugiej strony może mieć zaostrzone ostrze lub szpic. Dulo-dulo może być stosowane jako broń zarówno w walce wręcz, jak i w samoobronie. Jest to kolejny przykład tradycyjnej broni używanej na Filipinach, która jest integralną częścią kultury i dziedzictwa walki tej wyspiarskiej nacji.
Baston (kij lub pałka, np. pałka teleskopowa – Baton; o długości 21 cali czyli ok. 53 cm). Baston to zazwyczaj drewniany kij lub laska, używany jako wsparcie podczas chodzenia lub jako narzędzie samoobrony a w niektórych krajach, używany przez policję do utrzymania porządku i obrony własnej. W zależności od użytego drewna Baston jest używany do treningu lub walki. Kamagong to rodzaj drzewa występującego na Filipinach, które jest znane z wytrzymałego i ciężkiego drewna. Jest to popularny materiał wykorzystywany do produkcji tradycyjnych filipińskich broni, takich jak kij bojowy, sibat, dulo-dulo i inne. Kamagong jest ceniony ze względu na swoją twardość i wytrzymałość, co czyni go idealnym materiałem do wyrobu broni białej. Rattan to rodzaj rośliny z rodziny palmowatych, występującej głównie w tropikalnych lasach Azji Południowo-Wschodniej. Jest szeroko wykorzystywany przez lokalne społeczności do różnych celów, w tym do produkcji mebli, koszy, a także tradycyjnych broni i narzędzi. W kontekście broni, rattan często jest używany do produkcji tradycyjnych filipińskich broni, takich jak baston, sibat, dulo-dulo i inne. Jest to popularny materiał ze względu na swoją elastyczność, wytrzymałość i lekkość. Rattanowe kije bojowe mogą być wykorzystywane do treningu sztuk walki, takich jak arnis, eskrima czy kali, a także do samoobrony.
P: Jednym zdaniem o Filipino Martial Arts (Filipińskich Sztukach walki) O: Filińskie Sztuki Walki to systemy walki z Filipin, łączące techniki z użyciem broni, jak pałki i noże, oraz walki wręcz, z naciskiem na szybkość, zmienność i skuteczność w samoobronie, z uwzględnieniem mechaniki ciała.
Mechanika ciała?
Mechanika ciała odnosi się do sposobu, w jaki ciało porusza się i działa podczas wykonywania różnych czynności fizycznych, w tym w kontekście walki. Obejmuje ona zasady, takie jak równowaga, koordynacja, wykorzystanie siły z całego ciała, efektywne przenoszenie energii, prawidłowe ustawienie stóp, kontrola oddechu oraz optymalne ułożenie ciała w ruchu. W sztukach walki mechanika ciała jest kluczowa, ponieważ pozwala na maksymalizację skuteczności technik przy minimalnym wysiłku, zwiększając jednocześnie szybkość, moc i precyzję ruchów. Obejmuje to: Równowaga i stabilność: Utrzymywanie odpowiedniej postawy i ciężaru ciała, co umożliwia szybsze reakcje i stabilność podczas ataku lub obrony. Przenoszenie siły: Używanie całego ciała, a nie tylko rąk czy nóg, do generowania siły; np. poprzez dołożenie kolana do pchnięcia nożem. Płynność ruchów: Zintegrowane, harmonijne ruchy bez zbędnych przystanków, co zwiększa efektywność technik i pozwala na płynne przechodzenie z jednej techniki do drugiej. Wykorzystanie momentu: Odpowiednie wyczucie czasu i synchronizacja ruchów, aby maksymalizować efektywność ataków i unikać przeciwnika. Kompensacja siły przeciwnika: Wykorzystanie siły i kierunku ataku przeciwnika na własną korzyść. Oraz wykorzystywanie aspektów mechanicznych ciała przeciwnika polega na manipulowaniu jego postawą, równowagą, i ruchem, aby zyskać przewagę w walce. oto kluczowe elementy tej strategii: Wytrącenie z równowagi: Poprzez pociągnięcie, popchnięcie lub odpowiednie ułożenie ciała przeciwnika można zakłócić jego równowagę, co czyni go bardziej podatnym na dalsze ataki lub rzuty. Kierowanie ruchem: Manipulacja kierunkiem ruchu przeciwnika, wykorzystując jego siłę i impet do skierowania go w niekorzystną pozycję. Może to obejmować techniki takie jak uniki, skręty ciała i zasłony, które zmuszają przeciwnika do nadmiernego wyciągnięcia lub obnażenia się. Punkty kontrolne: Wykorzystywanie słabych punktów mechanicznych ciała, takich jak stawy (np. łokcie, kolana) do dźwigni, blokad lub rzutów, co ogranicza ruchliwość i możliwość kontrataku i wyłączenie ich z użycia, poprzez uderzania lub wyłamania. Kontynuacja ataku: Zamiast zatrzymywać się po jednym ruchu, utrzymuje się nacisk na przeciwnika, zmuszając go do ciągłej reakcji i popełniania błędów.
P: Dlaczego mówi się „Filipińskie Sztuki Walki” a nie „Filipińska Sztuka Walki”? O: Mówi się „Filipińskie Sztuki Walki” ponieważ FMA to zbiór różnorodnych tradycyjnych i nowoczesnych systemów walki, które wywodzą się z historii, kultury i tradycji Filipin. Te sztuki walki obejmują różne systemy i techniki pochodzących z tego regionu, obejmujące zarówno tradycyjne, jak i współczesne techniki. Ta terminologia pomaga zidentyfikować pochodzenie i charakterystyczne cechy tych sztuk walki, co ułatwia ich zrozumienie i eksplorację dla osób zainteresowanych ich nauką i praktyką.
P: Jak jest różnica między Arnis, Eskrimą i Kali? O: Arnis, Eskrima (często zapisywana Escrima) i Kali to różne nazwy odnoszące się do tradycyjnych Filipińskich Sztuk Walki (FMA), ale często są używane zamiennie. Różnice między nimi dotyczą głównie terminologii, regionu, z którego pochodzą, oraz niektórych aspektów technicznych. W praktyce te trzy terminy mogą być używane zamiennie, ponieważ wszystkie odnoszą się do Filipińskich Sztuk Walki z bronią i bez niej. Różnice wynikają głównie z regionalnych i historycznych preferencji oraz specyfiki szkół treningowych.
Więcej o Arnis, Eskrimie i kali
Arnis:
Pochodzenie: Nazwa „Arnis” pochodzi od hiszpańskiego słowa „arnes”, co oznacza zbroję.
Region: Popularny głównie na środkowych Filipinach, szczególnie na wyspie Visayas.
Cechy: Arnis skupia się zarówno na walce z bronią, jak i na technikach samoobrony bez użycia broni. Jest często bardziej zmodernizowaną i sportową wersją filipińskich sztuk walki, promowaną przez rząd filipiński jako narodowy sport.
Eskrima:
Pochodzenie: Termin „Eskrima” pochodzi od hiszpańskiego słowa „esgrima”, co oznacza „szermierka”.
Region: Używany głównie na północy Filipin, zwłaszcza na wyspie Luzon.
Cechy: Eskrima kładzie duży nacisk na walkę przy użyciu broni, takich jak kije (rattanowe), noże czy maczety. Z czasem wprowadza także elementy walki wręcz.
Kali:
Cechy: Kali jest często postrzegany jako bardziej kompleksowy system, który integruje walkę bronią, walkę wręcz oraz różne techniki samoobrony i taktyki.
Pochodzenie: Termin „Kali” jest bardziej kontrowersyjny, ponieważ nie ma jednoznacznej etymologii. Niektórzy twierdzą, że pochodzi od słowa „kalis” oznaczającego tradycyjny filipiński miecz, podczas gdy inni wiążą go z różnymi przedkolonialnymi terminami odnoszącymi się do walki.
Region: Używany głównie na południu Filipin, zwłaszcza na Mindanao, oraz przez zachodnie szkoły sztuk walki.
P: Który system FMA jest najlepszy? O: Pytanie o to, który system FMA (Filipińskich Sztuk Walki) jest najlepszy, może być trudne do jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ każdy system ma swoje własne cechy, zalety i zastosowania. Wybór najlepszego systemu FMA zależy od indywidualnych preferencji, celów treningowych oraz kontekstu, w jakim chce się go wykorzystać.
Więcej o „Który system FMA jest najlepszy”
Oto kilka czynników, które można wziąć pod uwagę przy wyborze systemu FMA:
Cechy systemu: Każdy system FMA ma swoje własne unikalne cechy, techniki, strategie i filozofię. Niektóre systemy mogą skupiać się bardziej na pracy z bronią, podczas gdy inne mogą kłaść większy nacisk na walkę wręcz. Wybór powinien zależeć od preferencji i celów treningowych.
Doświadczenie instruktora: Bardzo istotnym czynnikiem jest doświadczenie i umiejętności instruktora, który prowadzi trening. Bez względu na wybrany system, ważne jest, aby instruktor miał odpowiednie kwalifikacje, wiedzę i umiejętności, aby zapewnić skuteczne szkolenie.
Zastosowanie: Należy również wziąć pod uwagę kontekst, w jakim chce się wykorzystać sztuki walki. Niektóre systemy mogą być bardziej odpowiednie dla samoobrony, podczas gdy inne mogą być lepsze do treningu sportowego lub sztuk walki.
Praktyczność: Istotne jest, aby wybrać system, który jest praktyczny i efektywny w rzeczywistych sytuacjach walki. System FMA powinien być odpowiednio dostosowany do różnych scenariuszy, w tym walki wręcz, walki z bronią białą czy obrony przed uzbrojonym przeciwnikiem.
Podsumowując, nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, który system FMA jest najlepszy, ponieważ wybór zależy od indywidualnych preferencji i celów treningowych. Najlepszy system to ten, który najlepiej odpowiada Twoim potrzebom i który jest prowadzony przez kompetentnego instruktora. Ważne jest, aby znaleźć system, który zapewnia skuteczne szkolenie oraz odpowiednio przygotowuje do różnych sytuacji walki.
P: W pytaniu: „Który system FMA jest najlepszy?” padło stwierdzenie: „ważne jest, aby instruktor miał odpowiednie kwalifikacje”. Czy prowadzący FMF posiada takie? O: Tak. Nie jest tu mowa o certyfikatach zdobytych na różnych wydarzeniach FMA, szkoleniach FMA, zawodach FMA … Ważne aby prowadzący posiadał uprawnienia wydane przez Ministra Sportu. Uprawnienie takie potwierdza posiadanie minimalnej wiedzy do prowadzenia treningów. Żądajmy okazania takiego uprawnienia.
P: Czy lepiej zacząć (posiadać podstawy w sportach walki) treningi od zapasów/judo/karate/kung fu/boxu/ itd. czy trenować FMF (Filipińskie Sztuki Walki). O: Jeżeli chcemy ćwiczyć samoobronę lepiej zaczynajmy od systemów od FMA. Filipińskie Sztuki Walki ( a raczej systemy FSW) nastawione są na samoobronę. Po treningach sportów walki, posiada się pewne nawyki ( walka Fair Play, walka z jednym wyćwiczonym zawodnikiem, walka tylko jednym sposobem – bez broni lub tylko bronią, …), których to musimy pozbyć się w samoobronie. /Bezwzględnie w systemie FMF, który ma zasadę KOD.
P: Czy systemy Filipińskich Sztuk Walki – FMA nadają się na zawody. O: Nie. Jeżeli chcemy wygrać zawody to wybierzmy sporty walki, jest ich dużo i można wybrać coś pod siebie; box, karate, kung fu, judo, BJJ, MMA i wiele innych. Są próby przełożenia FMA na walkę sportową ale przez skuteczność technik FMA nie jest to proste, za to bardzo kontuzje… Nie ma idealnego systemy do wszystkiego.
P: Czy Filipińskie Sztuki Walki (FMA) są odpowiednie dla dzieci? O: Tak. FMA zawiera całościowy przekrój technik i program Filipino Martial Arts może być dostosowany do każdej grupy ćwiczący, w tym oczywiście grupy sztuk walki dla dzieci.
P: Czym jest system FMF? O: FMF to skrótowiec od Filipino Mixed Fight (Filipińskie Mieszane Walki), bo w naszej grupie cały czas mamy na uwadze fundamentalną zasadę w FMA, o której często było wspominane i jest wyróżnieniem dla Filipińskich Sztuk Walki – FMA łączący techniki z użyciem broni, jak pałki i noże, oraz walki wręcz…
P: Dlaczego grupa FMA nie pisze, że ćwicz np.: system Modern Arnis, Kombatan lub inny, tylko FMF. O: Z powodów prawnych. Nie podlegamy żadnemu „mistrzowi” czyli nie odprowadzamy składek do żadnej organizacji Filipińskich Sztuk Walki, przez co nie mamy praw do żadnych nazw systemów FMA.
P: Jakie założenia w samoobronie ma FMF? O: Bezpieczeństwo jest na 1 miejscu. Techniki walki tak są dobierane aby były dla nas bezpieczne nie tylko podczas nauki ale również podczas walki, np.: nie kopiemy wysoko bo na śliskim podłożu łatwo się wywrócić.
P: Jakie zasady obowiązują w FMF? O: Na treningach i w życiu codziennym obowiązują 3 główne zasady w kolejności od najważniejszej oraz zasada walki KOD!: 1. Bezpieczeństwo prowadzącego!!! – zasada bezwzględna 😀 2. Bezpieczeństwo własne! 3. Bezpieczeństwo partnerów/osób towarzyszących.
P: Czy w takim razie program Filipino Mixed Fight (FMF) nadaje się do ćwiczenia przez dzieci? O: Nie. FMF skupia się na najszybszym wykonaniu obrony pod pewnymi założeniami i techniki walki są tak dobiera aby to zrealizować oraz ma zasadę KOD.
